WAAROM SHEFFIELD UNITED

Eind jaren ’70 begin jaren ’80 reisde ik regelmatig met de boot van Hoek van Holland naar Harwich. Om daar voetbalwedstrijden te bezoeken. Vliegen was veel te duur, de tunnel was er nog niet. Het voordeel van varen vanaf Hoek van Holland was dat je een ticket kon kopen waarmee je met de trein vanaf ieder station in Nederland naar Hoek van Holland mocht reizen. Waarmee je de keuze had om, in Engeland aangekomen, een aantal dagen onbeperkt met de trein te reizen. De naam van de kaart was Britrail Seapass. Een kartonnen kaart waarop je zelf de dagen kon invullen waarop je een treinreis maakte. Die kaart kocht ik dan op een station dat een internationaal loket had of bij een reisbureau.

The classified football results

Ik woonde in Alkmaar en luisterde iedere zaterdagmiddag netjes naar BBC Worldservice. Die uitzending begon om 17 uur, je kon dan naar een live radioverslag van de tweede helft van de Match of the Day luisteren. Gevolgd door de Classified football results van die middag.
De man die dat voorlas gebruikte zijn intonatie bij het uitspreken van de namen van de clubs om aan te geven of een wedstrijd was geëindigd in een thuiszege, uitoverwinning of gelijkspel. James Alexander Gordon heette die man. Een dag later ging ik dan met de trein naar Amsterdam Centraal Station en kocht daar in de stationshal een Engelse zondagskrant met daarin van alle divisies ook nog eens de doelpuntenmakers en de toeschouwersaantallen. Die ik netje in een schrift per divisie per club overschreef.

Continentals

Ik was al helemaal gek van voetbal. Bezocht uit en thuiswedstrijden van FC Den Haag en was lid van een mooi gezelschap dat zich “de Continentals” noemde. Een groep mannen die regelmatig naar Engeland reisde om daar voetbalwedstrijden te bezoeken. Eens per 6 weken kwam deze groep bij elkaar in Rotterdam voor een clubavond. Op zo’n avond werden programmaboekjes bekeken, ervaringen gedeeld, tips gegeven hoe aan kaarten te komen, dienstregelingen van treinen. Hoogtepunt was de maand waarin het speelschema bekend werd gemaakt voor het komende seizoen. De FA publiceerde dat in de vorm van een kleine gids en de Continentals kregen deze ook toegestuurd. De wedstrijden werden in Rotterdam vervolgens overgeschreven en er werden plannen gemaakt voor de jaarlijkse Paastrip waarbij soms meerdere wedstrijden per dag werden bezocht.

 

Er was nog geen internet

Internet? Dat was er niet in die jaren, het bezoeken van wedstrijden in Engeland deed je door netjes een brief te sturen en te vragen of de club een kaart voor je wilde klaarleggen. Reizen met de trein deed je door dikke boeken met dienstregelingen door te spitten en zo ging je altijd goed voorbereid op reis, met de wetenschap dat alle schema’s snel de prullenbak in konden. Want een trein die niet reed of vertraging had zorgde ervoor dat je hele planning een ramp werd en dat je de lokale dienstdoende perronmedewerker op een willekeurig Engels station om advies moest vragen. Zodat je dan uiteindelijk op de plaats van bestemming aan kwam. Of niet verder kon.

Rothmans Football Yearbook 

En wat daar dan ook bij hoorde was dat je in oktober van ieder jaar een bezoekje kon brengen aan Boekhandel de Vries in Haarlem die op verzoek een aantal Rothmans Football Yearbooks importeerde.

Een dik boekwerk met 4 pagina’s voor iedere ploeg die in de Engelse 4 Divisies speelden. 1 pagina met de bijzonderheden van de club, dan een pagina met alle wedstrijden die in het seizoen daarvoor waren gespeeld met doelpuntenmakers en toeschouwers er waren. Dan nog een pagina met een overzicht van alle spelers en de wedstrijden waarin zij hadden gespeeld, gewisseld waren, ingevallen waren en ook nog een kolom waar in stond of ze hadden gescoord. En ook nog een overzicht van alle ploegen in Schotland.

Van het Zuiderpark, via de Kuip naar Portman Road

Ik had al Engelse ploegen in het Zuiderpark tegen FC Den Haag zien voetballen in de UEFA Cup (Wolves) en de Europa Cup voor Bekerhouders (West Ham United). Met name die laatste wedstrijd kan ik me nog goed herinneren, met West Ham supporters die Midden Noord zonder slag of stoot over namen en hiermee de start van een periode van Haags supportersgeweld inluidde. Dit mocht geen tweede keer gebeuren was het motto. Het was maart 1976 en Den Haag won met 4-2.
Ook was ik in 1974 in de Kuip bij de UEFA Cup Finale tegen Tottenham. Ik zag vanaf de toen nog houten staantribune op de parterre (nu zitplaatsen vak X) hoe aan de overkant op de tweede ring gereld werd. Supporters van Tottenham hielden flink huis, gooiden met stoeltjes, sloegen er op los. De eerste voetbalrellen in Nederland. Een verjaardagscadeau van mijn vader, ik werd een dag eerder 12 jaar. Maar in Engeland zelf was ik nog nooit geweest.

Eindelijk naar Engeland

Dat veranderde in oktober 1979. Tijdens de finale van het Feyenoord AD toernooi in augustus 1979 stond ik op vak G in de Kuip. Ipswich Town nam deel aan het toernooi en verloor de finale van Feyenoord met 5-4, na verlenging.
Ik raakte aan de praat met een man die mij een sigaret zag rollen. Hij vertelde dat hij dit voor het eerst had gezien in 1944. Hij vocht toen tegen de Duitsers in Arnhem. Of ik een sigaret voor hem wilde draaien. Wat ik deed, we raakten aan de praat en hij nodigde mij uit om hem en zijn familie te bezoeken in Rougham, een klein dorpje vlak bij Bury St. Edmunds. Drie maanden later reisde ik naar Harwich en zag in een week tijd Ipswich Town thuis verliezen van Arsenal en Liverpool. En bezocht Cambridge United en Leicester City in diezelfde week. De start van inmiddels tientallen reizen naar het Verenigd Koninkrijk. Waarbij het eerste doel was om alle 92 stadions te bezoeken waarin professioneel werd gevoetbald in Engeland. Division One tot en met Division Four.

Sheffield, mijn eerste bezoek

Ik had inmiddels van een aantal Continentals gehoord dat Sheffield United een interessante club was om te bezoeken. Op een donkere zaterdag in oktober 1981 was het dan zover, ik kwam aan in Sheffield. Een op het eerste oog sombere lelijke stad zoals ik er al zoveel had gezien in mijn hunkering om zoveel mogelijk Engelse stadions te bezoeken. Dit was mijn 6e reis naar het mooie eiland, Bramall Lane de 23e ground die ik wilde bezoeken. Bramall Lane ligt niet ver van het station, dat was zo en is nog steeds zo.

Ver voordat de wedstrijd begon bezocht ik een pub, the Railway, recht tegenover het stadion, Bramall Lane. In de pub raakte ik aan de praat met een oudere dame en haar zoon. Zij woonden in Torquay en bezochten iedere thuiswedstrijd van “United”.

Omdat ik zelf al weleens een wedstrijd bij Torquay United had bezocht en het vanuit Londen al een lange reis vond raakte ik snel in een leuk gesprek verzeild. Waarbij ik eerlijk moet zeggen dat de taal van de Yorkshiremen een taaltje apart is, ik verstond er nog weinig van. In Sheffield wordt de letter H bijna niet uitgesproken. Maar ik snapte wel dat de twee mij probeerde duidelijk te maken dat Sheffield United niet zomaar een club was. En dat de club niet echt resultaten leverde waar je als supporter blij van werd. Ik had de wedstrijd gekozen tussen Sheffield United tegen (H)Artlepool United, de Blades tegen de Monkeyhangers, het leek me wel wat. Een wedstrijd in de oude Division Four van Engeland. Een divisie waar Sheffield United nooit eerder sinds de oprichting in 1889 had gespeeld.

Don Givens

United was daar terechtgekomen door op de laatste speeldag van het seizoen op Bramall Lane te verliezen van mede degradatiekandidaat Walsall. Vooraf was duidelijk dat een gelijkspel genoeg was om zich te handhaven, echter  Walsall kreeg een penalty in de 85e minuut en wist deze te benutten. Het werd doodstil op Bramall Lane. Tot dat het slotoffensief van de Blades leverde vervolgens een penalty op, en deze werd door Don Givens….gemist, en voilà, voor het eerst in de geschiedenis van de club gedegradeerd naar het 4e level in Engeland. Je kan je voorstellen dat mijn stemming per minuut verbeterde tijdens het verhaal van moeder en zoon uit Torquay. Enig ramptoerisme is me niet vreemd, dat verhaal, de meerdere verhalen, ik inhaleerde alles wat ik hoorde met enthousiasme. Ik kreeg stiekem al een zwak voor deze club en haar historie. Kon niet wachten tot ik het stadion kon betreden.

Bramall Lane

Eenmaal in het stadion voelde alsof Bramall Lane voor mij alleen was gebouwd. De prachtige John Street Stand, ooit ontworpen door stadionarchitect Archibald Leitch maar herbouwd na een bombardement in 1940. De Kop met de karakteristieke rode pilaren (na de verbouwing met witte pilaren), de Bramall Lane stand met zijn uitsupporters die naar mijn idee alleen maar obstructed view hadden door de brede pijlers op die tribune. De South Stand, op dat moment de nieuwste tribune. Tot 1975 had Bramall Lane maar aan drie zijden tribunes en was waar nu de South Stand staat gewoon gras met een mooi paviljoen. Op Bramall Lane werd tot 1973 cricket gespeeld. Ik keek mijn ogen uit, zoveel verschillende tribunes met een eigen karakter. Voor ik het vergeet, er werd ook gevoetbald, de uitslag van de wedstrijd was 1-1. United promoveerde dat seizoen (1981-1982) en heeft nadien nooit meer in de 4e Divisie gespeeld.

Sheffield, de metamorfose

Voor mijzelf betekende deze eerste kennismaking met Sheffield en Sheffield United het begin van een intense relatie. Er is uiteraard veel veranderd in de 40 jaar dat ik Sheffield bezoek. Allereerst kan gezegd worden dat de stad Sheffield niet langer meer grauw en armoedig kan worden genoemd. Na de gedwongen sluiting van de metaalfabrieken en ook de kolenmijnen in de directe omgeving van de stad is veel ingezet op groen en het ervoor zorgen dat veel studenten in de stad konden gaan studeren en zo voor een impuls konden zorgen. Dat is wonderwel gelukt, waarbij eigenlijk niet veel van de karakteristieke wijken van Sheffield is veranderd. Gezegd kan worden dat de inwoners van Sheffield gastvrij zijn en graag een praatje maken met mensen die de stad bezoeken.

Ook de moeite waard is de omgeving van Sheffield. Ik ga als ik daar ben regelmatig met de bus (dubbeldekker) naar Bakewell of Matlock Town. Dwars door het Peak District. Maar ook in Sheffield zelf is genoeg te doen, het uitgaansleven biedt voor iedereen wat. Ik heb er menig live optreden gezien van bands. Ga af en toe ook naar IJshockey kijken bij de Sheffield Steelers en drink graag een pint in de omgeving van Bramall Lane. Een aanrader is ook het Industrial Museum op Kelham Island. Hier een mooi overzicht van de metaalindustrie door de eeuwen heen in Sheffield en een nog werkende stoommachine (deze niet bezoeken als je nog een kater hebt van de avond er voor…). Kijk gerust verder op deze website, je komt dan vanzelf een op de pagina over de stad Sheffield en omgeving. Vol met praktische tips over reizen naar en verblijven in deze bijzondere stad!

Sheffield de bakermat van hedendaags voetbal

Als het gaat om voetbal en Sheffield kan ik zeggen dat het “coming home” gevoel van 1981 niet een te onderschatten gevoel is geweest. Het zijn immers de nog steeds bestaande (amateur) clubs uit Sheffield die het langst bestaan, te weten Sheffield FC (1857) en Hallam FC (1860) en ervoor hebben gezorgd dat de voetbalregels die wij nu kennen zijn opgeschreven. Pas in 1877 werden de “Sheffield Rules” en "London Rules" samengevoegd tot de definitieve “FA-Rules”. Dit nadat in die jaren een tweetal wedstrijden tussen een selectie van Londen en een selectie van Sheffield zijn gespeeld. Met eenmaal de Sheffield Rules en de andere keer de Londen Rules.

Mocht je eens in Sheffield zijn kijk dan of Hallam FC een thuiswedstrijd speelt, die ploeg speelt al vanaf haar oprichting op Sandygate Road, en wordt door in ieder geval het Guinness Recordbook erkend als oudste nog bestaande voetbalterrein van de wereld. Ook is het de moeite waard om een wedstrijd van de oudste club te bekijken. Sheffield FC voetbalt net buiten Sheffield in Dronfield. De club is op het moment van schrijven druk bezig om een eigen stadionnetje te kunnen bouwen binnen Sheffield. Men wil de club thuis laten komen in de stad waar ze hoort. De accommodatie in Dronfield heeft dan wel als voordeel dat deze gelegen is naast de Coach and Horses. Deze pub is eeuwen ouder dan de voetbalclub. Je kan hier heerlijke speciaalbieren van de tap krijgen en uiteraard ontbreekt ook een aanbod van pubmeals niet.

Wordt vervolgt…

Ik zou nog uren kunnen vertellen, schrijven, over wat ik vanaf dat eerste bezoek in 1981 met “mijn United” heb meegemaakt. Over spelers, managers, wedstrijden, de haat en nijd maar ook liefde tussen de Blades en de Pigs. Over het bezoeken van uitwedstrijden, de degradaties, de promoties. De verandering van Sheffield als stad. De komende tijd zal ik nog veel met de lezer delen. Ik heb in de loop van 40 jaren Sheffield de nodige positieve en negatieve gevoelens ervaren. Zoals iedere voetbalsupporter dit met zijn of haar club meemaakt. Zoals ook voor iedere supporter die eerste keer altijd op het netvlies blijft staan………., voor mij een life changing event.

(deze tekst en andere voetbalverhalen zijn terug te vinden op de website van IndeHekken)